Bu otoportre, Vincent van Gogh'un öz-yansıtmasına dair derin bir bakış ve güçlü bir ifade sergiliyor. Derin, melankolik bir deniz mavisi arka plan, figür için etkileyici bir sahne inşa eder; neredeyse onu yutuyor ve belirgin özelliklerini vurguluyor. Van Gogh'un canlı mavi kıyafeti, ateş kırmızısı saçları ve sakalıyla sert bir kontrast oluşturuyor; onu içsel bir düşünce ve duygusal çalkantı havasıyla sardığı görülüyor. Her fırça darbesi aciliyetle dolu ve kompozisyona hareket ve yaşam hissi katıyor; izleyiciyi durmaya ve düşünmeye davet ediyor.

Sanatçının geleneksel olmayan renk kullanımı, tasvirin karmaşıklığını artırıyor. Canlı tonlar, etkileyici fırça darbeleriyle birlikte, yalnızca dış görünüşünü değil; içsel çatışmalarını da ortaya koyuyor. Bu dönem Van Gogh için biçimlendirici bir dönemdi; renk ve teknikle denemeler yapıyor, çoğu zaman zamandan önde oluyordu. Dikkat çekici ve ham; yoğun boya neredeyse tuzdan fırlıyor gibi görünüyor; tutkulu bir mücadeleyi aktarıyor. Böylelikle izleyiciyi sanatçının psikolojisiyle samimi bir karşılaşmaya çekiyor. Burada yalnızca bir yüz değil, aynı zamanda bir öncü sanatçının canlı, bazen karanlık dünyasına açılan bir pencere var.