Bu büyüleyici eser, muhtemelen dört yaşını bile doldurmamış bir çocuğu düşünceli bir ifadeyle yakalıyor. Düzen, basit ama çağrıştırıcı: Sol kolunu sağlam bir ahşap masanın üzerine dayamış, elinde mavi ve beyaz çizgili bir kase tutuyor. Çocuğun sarı bir bandana ile toplanmış sarı saçları biraz dağınık ama sevimli; bu, oyuncu bir masumiyet öneriyor; odaklanmış bakışı ise bu kadar genç birisi için derin düşünceleri barındırıyor gibi görünüyor. Monet'in burada kullandığı fırça darbeleri hayat dolu; her darbe kasıtlı, hem hareket hem de durgunluk hissi veriyor.

Arka plan ise yumuşak, mat bir bej rengi. Bu, çocuğun merkezi bir konumda olmasını sağlıyor ve adeta yüzüne vuran ışıkla parlak bir şekilde aydınlatılmış gibi görünüyor; bu, onun yumuşak cilt dokusunu ve yanaklarındaki hafif pembeliği vurguluyor. Renk paleti nazik; krema beyazı, açık mavi ve sıcak bej gibi toprak tonlarına dayanıyor, sıcaklık ve tanıdıklık hissi yaratıyor. Onun ifadesinde, merak ve hafif bir nostalji uyandıran bir duygusal yankı var; sanki çocukluğun masumiyetine ait bir anı gözetliyormuşuz gibi. Sanat tarihinin daha geniş bağlamında, bu samimi portre, 19. yüzyıl sonu stillerinin evriminden bahsediyor; empresyonizm, genellikle göz ardı edilen kişisel anlara öncelik vermeye başlarken büyük tarihsel temaların hakim olduğu dönemin belirgin bir sapmasını işaret ediyor.