Dit charmante kunstwerk vangt een jonge kinderen, die waarschijnlijk niet ouder dan vier jaar is, zittend met een contemplatieve uitdrukking op haar gezicht. De opstelling is eenvoudig, maar evocatief: ze steunt haar linkerarm op een stevige houten tafel en houdt een kom in haar hand die eenvoudig maar opvallend is met zijn blauw-witte streepjespatroon. Het blonde haar van het kind, dat is opgehelderd met een delicate gele haarband, is rommelig maar schattig; dit suggereert een speelse onschuld, terwijl haar gefocuste blik lijkt te verwijzen naar diepe gedachten voor iemand zo jong. Monet's penseelwerk is hier vol leven—elke streek is opzettelijk, wat zowel beweging als stilstand geeft.

Achtergrondkleur is een zachte beige die het kind in het midden stelt, bijna alsof ze wordt verlicht door het licht dat op haar gezicht valt, waardoor de zachte textuur van haar huid en de lichte bloos op haar wangen worden benadrukt. Het kleurenpalet is zacht en vertrouwt op aards tinten—creme wit, zachte blauw en warme beige—die warmte en vertrouwdheid overbrengen. Er is een emotionele weerklank in haar uitdrukking die nieuwsgierigheid en een vleugje nostalgie oproept, alsof we een vluchtig moment van kinderlijke onschuld bespioneren. In de bredere context van de kunstgeschiedenis fluistert dit intieme portret over de ontwikkeling van stijlen aan het einde van de 19e eeuw, waar het impressionisme begon te prioriteren op persoonlijke momenten die vaak over het hoofd worden gezien, wat een opmerkelijke afwijking betekent van de grote historische thema's die eerder de dominante terugredding maakten.