To urocze dzieło przedstawia małe dziecko, być może nie mające nawet czterech lat, siedzące z zamyśloną miną na twarzy. Kompozycja jest prosta, ale wymowna: opiera lewy łokieć na solidnym drewnianym stole, trzymając w dłoni miskę o prostym, ale atrakcyjnym niebiesko-białym wzorze. Blondynka, zdobiona delikatną żółtą opaską, ma nieco potargane, ale urocze włosy; to sugeruje beztroską niewinność, podczas gdy jej skupiony wzrok zdaje się skrywać głębokie myśli jak na tak młody wiek. Pociągnięcia pędzla Monet są tutaj pełne życia - każde z nich jest przemyślane, nadając uczucie zarówno ruchu, jak i stagnacji.

Tło ma miękki odcień beżu, co sprawia, że dzieciak znajduje się w centrum uwagi, prawie jakby była oświetlona światłem padającym na jej twarz, podkreślającym delikatną strukturę jej skóry oraz lekki rumieniec na policzkach. Paleta kolorów jest subtelna, opierająca się na ziemistych odcieniach - kremowej bieli, jasnoniebieskim i ciepłym beżu - co emanuje ciepłem i znajomością. W jej wyrazie dostrzegamy emocjonalny rezonans, który izraża ciekawość i szczyptę nostalgii, jakbyśmy podglądali ulotny moment dziecięcej niewinności. W szerszym kontekście historii sztuki, ten intymny portret szeptał o ewolucji stylu późnego XIX wieku, gdzie impresjonizm zaczął stawiać na osobiste momenty, które często były pomijane, co stanowiło znaczące odstępstwo od wielkich tematów historycznych dominujących w poprzednich epokach.