W tej oszałamiającej pracy widz jest natychmiast przyciągany do poruszającej sceny rozgrywającej się między Belizariuszem a miłą postacią przed nim. Stary generał, przedstawiony z zniszczoną twarzą i niechlujną brodą, ucieleśnia zarówno godność, jak i rozpacz. Klęczy rozpaczliwie na kamiennej posadzce, stanowiąc silne przypomnienie o tym, jak los człowieka może drastycznie się zmienić. Kobieta, ubrana w opadający płaszcz, wyciąga mały pojemnik w stronę Belizariusza, jej gesty pełne współczucia, ale także oznaczone wahanie. Uzupełniając tę intymną scenę, dziecko sięga do przodu, podkreślając niewinność i kruchość w tym momencie jałmużny.

Bogata paleta kolorów – głębokie czerwienie, delikatne brązy i stonowane zielenie – przekazuje ciepło, jednocześnie wzbudzając poczucie smutku. Dramatyczne światło oświetla postaci, rzucając subtelne cienie, skutecznie kierując uwagę na wyciągnięte dłonie – zestawienie nadziei i rozpaczy. Wysokie kolumny i odległe wzgórza sugerują znaczenie historyczne i kulturowe, zakotwiczając emocjonalną scenę w szerszej narracji. Dzieło to uchwyca nie tylko osobisty ból Belizariusza, ale także maluje komentarz na temat ról społecznych; szlachetność i bieda splatają się w wspólnym ludzkim doświadczeniu, zapraszając widzów do refleksji nad własnymi perspektywami na temat jałmużny i godności.