Bu çarpıcı eserde, izleyici hemen Belisarius ile önündeki merhamet dolu figür arasında gerçekleşen duygusal sahneye çekilir. Yaşlı general, bitkin bir yüz ve dağınık bir sakalla tasvir edilmiştir; bu durum hem onur hem de çaresizliği temsil eder. Taş zemin üzerinde umutsuzca diz çökerek, bir insanın kaderinin ne kadar dramatik bir şekilde değişebileceğini hatırlatıcı bir etki yaratmaktadır. Akçora, akışkan bir pelerin giymiştir ve Belisarius'a küçük bir kap uzatırken, hareketleri merhametle dolu, fakat tereddütle karışmıştır. Bu samimi tabloyu tamamlayan bir çocuk, eliyle uzanarak bağış anındaki masumiyeti ve kırılganlığı vurgular.

Zengin renk paleti—derin kırmızılar, yumuşak kahverengiler ve solgun yeşiller—sıcaklık ile birlikte hüzünlü bir duyguyu da yansıtır. Dramatik ışık, figürleri aydınlatarak yumuşak gölgeler bırakır ve etkili bir şekilde dikkatleri uzatılan ellerin üzerine yönlendirir; burada umut ve çaresizliğin bir karşıtlığı vardır. Yüksek sütunlar ve uzak tepeler, bu duygusal sahnenin tarihi ve kültürel bir anlam taşıdığını öne sürer; böylece olay, daha geniş bir anlatıya kök salmış olur. Bu eser sadece Belisarius'un kişisel acısını anlamakla kalmaz, aynı zamanda toplumsal rollere dair bir yorum da sunar; soylu ve yoksul bir insan deneyiminde iç içe geçmiş, izleyiciye kendi merhameti ve onurları hakkındaki görüşlerini düşünmeleri için davet eder.