Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, ο θεατής έλκεται αμέσως από τη συγκινητική σκηνή που εκτυλίσσεται μεταξύ του Βελισάριου και της ευεργετικής μορφής που βρίσκεται μπροστά του. Ο ηλικιωμένος στρατηγός, που απεικονίζεται με ένα πρόσωπο σημαδεμένο από την ατυχία και μια ατημέλητη γενειάδα, ενσωματώνει τόσο την αξιοπρέπεια όσο και την απελπισία. Γονατίζει απεγνωσμένα πάνω στο λιθόστρωτο, υπόμνηση για το πόσο δραματικά μπορεί να αλλάξει η μοίρα ενός ανθρώπου. Η γυναίκα, ντυμένη με ρευστό μανδύα, απλώνει ένα μικρό σκεύος στον Βελισάριο, οι κινήσεις της γεμάτες συμπόνια αλλά και σημειωμένες από δισταγμό. Συμπληρώνοντας αυτό το οικείο tableau, ένα παιδί προχωράει μπροστά, υπογραμμίζοντας την αθωότητα και την ευθραυστότητα σε αυτή τη στιγμή φιλανθρωπίας.

Η πλούσια παλέτα χρωμάτων - βαθιά κόκκινα, απαλές καφέ και απαλές πράσινες - μεταδίδει ζεστασιά και ταυτόχρονα προκαλεί μια αίσθηση θλίψης. Το δραματικό φως φωτίζει τις φιγούρες ενώ ρίχνει μαλακές σκιές, κατευθύνοντας αποτελεσματικά την προσοχή προς τα απλωμένα χέρια - μια αντίθεση ελπίδας και απελπισίας. Οι επιβλητικοί στυλοί και οι μακρινές λόφοι υποδηλώνουν ιστορική και πολιτιστική σημασία, εδραιώνοντας τη συναισθηματική σκηνή σε μια ευρύτερη αφήγηση. Το έργο αυτό καταγράφει όχι μόνο την προσωπική οδύνη του Βελισάριου αλλά ζωγραφίζει και ένα σχόλιο σχετικά με τους κοινωνικούς ρόλους; οι ευγενείς και οι φτωχοί συνυφαίνονται σε μια κοινή ανθρώπινη εμπειρία, προσκαλώντας τους θεατές να αναλογιστούν τις δικές τους προοπτικές σχετικά με τη φιλανθρωπία και την αξιοπρέπεια.