W luksusowej grze światła i cienia młoda kobieta jest uchwycona w chwili introspekcji, delikatnie trzymając lutnię, siedząc obok okna. Łagodne promienie naturalnego światła filtrują się przez okno, oświetlając jej sylwetkę i przyczyniając się do spokojnej atmosfery w pokoju. Stonowane kolory jej odzieży, głównie białe i miękkie odcienie ziemi, echem odbijają spokój otoczenia; światło delikatnie spływa po niej, jakby podkreślało jej rolę zarówno muzyka, jak i samotnej myślicielki. W tle na ścianie wisi mapa, sugerując szersze podróże i eksploracje, być może będące odzwierciedleniem wewnętrznej podróży, którą podejmuje przez swoją muzykę.

Kompozycja jest mistrzowska, a równowaga między kobietą a otaczającymi ją elementami jest idealna. Ciemne odcienie drewnianego stołu i ozdobnego krzesła pięknie kontrastują z jasnym światłem wpadającym od lewej, natychmiast przyciągając uwagę na lutnię, którą trzyma tak czule. To skoncentrowanie się na jej rzemiośle wywołuje poczucie spokoju i intymności, sprawiając, że widz czuje delikatną rezonans strun lutni, które mogą brzmieć w ciszy pokoju. Cała paleta kolorów, bogata, ale stonowana - z niebieskawymi odcieniami jej sukni i ciepłymi drewnianymi tonami mebli - przyczynia się do emocjonalnego pejzażu nostalgii i samotności, typowego dla dzieł Vermeera, pozwalając publiczności poczuć więź z istotą sceny, niemal jakby mogła usłyszeć miękkie nuty lutni płynące przez czas.