In een exquisite speelse spanning van licht en schaduw wordt een jonge vrouw vastgelegd in een moment van introspectie, terwijl ze een luit zacht vasthoudt terwijl ze dicht bij een raam zit. De zachte stralen van natuurlijk licht filteren door het raam en verlichten haar figuur en dragen bij aan de serene atmosfeer van de kamer. De gedempte kleuren van haar kleding, voornamelijk wit en zachte aardetonen, echoën de rust van haar omgeving; het licht glijdt zachtjes over haar heen, alsof het haar rol als zowel muzikant als eenzame denker benadrukt. Op de achtergrond hangt er een kaart aan de muur, wat suggereert dat ze breder reist en verkent die misschien haar innerlijke effecten weerspiegelen die ze tijdens haar muziek maakt.

De compositie is meesterlijk met een balans tussen de vrouw en de omringende elementen. De donkere tonen van de houten tafel en de versierde stoel contrasteren prachtig met de heldere lichttoetreding van links, waardoor de aandacht onmiddellijk naar de luit gaat die ze zorgzaam vasthoudt. Deze focus op haar ambacht wekt een gevoel van rust en intimiteit, waardoor de toeschouwer de zachte resonantie van de snaren van de luit kan voelen die misschien in de stilte van de kamer weerklinkt. De algehele kleurenpalet, rijk maar subtiel — met zijn blauwtinten van haar jurk en de warme houten tinten van de meubels — levert een emotionele textuur van nostalgie en eenzaamheid, typerend voor Vermeer’s werk, waardoor het publiek een connectie voelt met de essentie van de scène, bijna zoals ze de zachte noten van de luit kunnen horen die door de tijd zweven.