Bu büyüleyici manzarada, gün batımında yakalanan sakin sahne, Claude Monet'nin renk ve ışık üzerindeki ustalığını ortaya çıkarmaktadır. Tuval, nazik ama dinamik bir renk etkileşimi yayarken; güneş, turuncu ve pembe tonlarında parlayan bir küre olarak, Seine Nehri'nin sakin sularında zarifçe yansımaktadır. Bu yansıma canlıdır, hafif mavi tonlar ve nazik dalgalarla doludur ve akşamın huzurunu fısıldar. Her fırça darbesi kasıtlı olarak oyun oynar gibi görünüyor; bize akşam serinliğini içimize çekme davetinde bulunuyor ve sanki suyun kıyıya hafifçe vurduğu sesi duyabiliyoruz.

Kompozisyon hem gevşek hem de amaçlıdır; Monet'nin empresyonist teknikleri izleyiciye doğanın geçici kalitesine dair bir bakış sunar. İnce ağaçlar, yumuşak gökyüzünün zemininde çerçeveyi oluştururken, uzaktaki sevimli evler insani bir varlık hissi katmakta, ancak bu hissi hafifleterek. Bu eserde hissedilen güçlü bir duygusal etki var — huzur ve içe dönüşün duygusal bir birleşimi. Tarihsel olarak, bu dönem Monet'nin bir sanatçı olarak gelişiminde önemliydi; göstermeden çok algılamaya vurguda bulunan bir tarza doğru ilerliyordu. Bu eser, bizleri o anın geçici güzelliğinde durmaya davet ediyor.