Bu rahatsız edici eserde iki figür, alacakaranlıkta bir mezarlıkta yerini buluyor; her biri, yas ve düşünce atmosferini yankılayan soluk tonlarla sarılmış. Ön planda, geleneksel giysiler giymiş bir kadın, izleyiciye sırtı dönük, iş yapmakla meşguldür. Ağır bir hareketle bir kürek tutmakta ve belki de yeni bir gömü için toprağı hazırlamaktadır. Gün batımının yumuşak ışığı, onun şeklini çevreliyor ve karanlık çevreyle hafif bir kontrast oluşturuyor. İkinci figür, zarif bir şekilde oturmuş, ağır yas elbiseleri içinde, derin bir düşünce havası yaymakta. Gözleri dışarıya doğru, belirsiz bir kabullenme ile boş bir noktaya, derin bir yasın gizli bir ifadesini taşıyor; sanki kaybedilen anlar üzerine düşünmektedir, yasın ağırlığı havada süzülüyor, etrafındaki gölgelerin hissi gibi.

Kompozisyon, ince bir denge gösteriyor; her figür resmi sabitliyor, karanlık ve hafif bir mezarlık, onların varlığına karşı duygusal bir zıtlık sağlıyor. Renk paleti derin bir etkileyiciliğe sahip; mat kahverengi ve gri tonlar ağırlık kazanıyor, sadece yeşil ve gün batımının kızgınlığını işaret eden hafif sıcaklıkla kesiliyor ve ışıkla karanlık arasında geçici bir anı yakalıyor. Chiaroscuro kullanımı duygusal anlatımın derinliğini artırıyor; izleyicilere, melankolinin fark edilir bir hissini veriyor. Millais, bir dönemin yas geleneğini yakalarken, aynı zamanda zamansız bir tema olan kaybın evrensel deneyimini de tasvir ediyor. Bu yapıtta duygular yavaşça yankılanıyor, düşünme alanı ve geçmiştekilerle bağ kurma hissi yaratıyor.