In dit angstaanjagende werk bevinden zich twee figuren op een begraafplaats bij schemering, ieder gewikkeld in sombere tonen die de atmosfeer van verdriet en reflectie weergeven. De voorgrond toont een vrouw die voorovergebogen aan het werk is, gekleed in traditionele kledij, met haar rug naar de kijker. Met een serieuze en doelbewuste beweging houdt ze een schep vast, misschien ter voorbereiding van de grond voor opnieuw een begrafenis. Het zachte licht van de ondergang van de zon vangt de randen van haar figuur, waardoor een fijne contrast ontstaat met de duistere omgeving. De contrasterende aanwezigheid van de tweede figuur, die elegant zit en gekleed is in zware rouwkleding, straalt een sfeer van contemplatie uit. Haar blik is naar buiten gericht, wat een stoïcijnse acceptatie van verdriet suggereert die diep resoneert; het lijkt alsof ze nadenkt over verloren momenten, het gewicht van het verdriet dat in de lucht hangt als de schaduwen om haar heen.

De compositie toont een delicate balans; elke figuur verankert het schilderij, terwijl de rustige, maar sombere achtergrond van een begraafplaats bij zonsondergang emotioneel contrasteert met hun aanwezigheid. Het kleurenpalet is diep evocatief; matte bruin- en grijstinten domineren, slechts onderbroken door hints van groen en de vervagende warmte van de ondergang, wat suggereert dat er een tijdelijk moment is gevangen tussen licht en donker. Het gebruik van chiaroscuro versterkt de diepte van het emotionele verhaal dat zich ontvouwt, en biedt de kijker een tastbaar gevoel van melancholie. Millais heeft een rouwtraditie van een tijdperk vastgelegd, terwijl hij ook een tijdloos thema illustreert: de universele ervaring van verlies. In de stilte van dit stuk weerklinken emoties zachtjes, waardoor er ruimte is voor reflectie en een gevoel van verbondenheid met degenen die ons zijn voorgegaan.