Bu eser, insanların geniş bir caddede dolaştığı canlı bir yürüyüş manzarası sunuyor. Munch'un ifadeli fırça darbeleri hareket duygusu yaratıyor; renkli kıyafetler giymiş figürler, hem birbirleriyle bağlantılı hem de kendi dünyalarında kaybolmuş gibi görünüyor. Renklerin—soluk tonlar ve daha güçlü renklerin karışımı—hareket hissini artırdığını gözlemleyin; pembe kaldırım, çevredeki binaların ve ağaçların soğuk tonlarıyla güçlü bir tezat oluşturuyor.

Daha derinlere baktığınızda, sahnenin duygusal ağırlığı belirgin hale geliyor. Özellikle ön plandaki kadın figürler, kalabalığın ortasında içsel düşünceleri uyandırırken yalnız hissettiriyor. Yüzleri, stilize edilmesine rağmen, mutluluk, yalnızlık ve düşüncelilik gibi çeşitli insan duygularını yakalıyor. Munch, psikolojik derinlikte ustalığı sayesinde sıradan yürüyüşü derin ifadeler ve sosyal alegoriler ile zenginleştirerek, 20. yüzyılın başlarının toplumsal dinamiklerini yansıtıyor.