Bu etkileyici eser, yalnız bir figürün, taş bir bankta zarif bir şekilde oturduğunu gösteriyor; akışkan giysiler giyiyor ve bu giysiler zarif bir şekilde yere kadar uzanıyor. Onun giysilerinin eterik kalitesi, yumuşak beyaz ve akvamarin tonlarında yıkanmış; arkasındaki sıcak, yumuşak bej duvarla güzel bir tezat oluşturuyor. Bir tavus kuşu tüyü fanı tutuyor; bu aksesuar, hem çekicilik hem de merak ekliyor, nostalji ve bireyselliğin hissini uyandırıyor.

Kompozisyon, gözleri nazikçe konuya doğru yönlendiriyor; onun esrarengiz duruşu, belki huzur içinde düşünme veya belki nostaljik düşlerden kaynaklanan bir hikaye anlatıyor—sair, huzurlu duruşu ve ona sarılan hayalet beyaz duvarın mükemmel uyumu arasındaki sönmeyen bir çağrışım. Işık ve gölge arasındaki oyun, özellikle giysilerinin konturları ve tavus kuşu fanının etrafında, zarif bir etkileşim yaratıyor; bu da sahnenin duygusal yankısını artırıyor. Waterhouse'un renk kullanımındaki ustalığı belirgin—yumuşak mavi ve toprak tonları ile titreşen bir paleti kullanıyor, üzerlerinde antikite ve sanatı fısıldıyor ve izleyicileri yarattığı nostaljik dünyada kaybolmaları için davet ediyor.