Bu nazik sahne, bir kuyu kenarında duran bir kadın ve çocuğu, Empresyonizmin karakteristik yumuşak, benekli ışığı içinde yakalıyor. Sanatçı, hayatla titreşen bir doku yaratan ince, noktalı fırça darbeleri kullanıyor. Kadın, sakin bir şekilde oturmuş, çizgili bir bluz ve mavi bir etek giymiş; şapkası yüzünü hafifçe gölgeliyor; huzurlu bir dinlenme anına dalmış gibi görünüyor. Karşısında çocuk, bol mavi bir elbise içinde duruyor; duruşu meraklı veya utangaç bir etkileşime işaret ediyor. Çevrelerindeki yemyeşil bitki örtüsü, küçük çiçeklerle serpiştirilmiş ve arka plandaki rustik evlerle çevrili, sakin bir kırsal atmosfer sunuyor. Toprak tonlarının hakim olduğu, mavi ve yeşilin dokunuşlarıyla zenginleştirilen renk paleti, huzurlu ve düşünceli bir ruh hali yaratıyor; ışık ve gölge oyunları sahneyi sıcaklık ve samimiyetle canlandırıyor.

Kompozisyon samimi ama açık, izleyiciyi kırsal hayatın günlük özel anına çekiyor. Serbest ve ritmik fırça darbeleri, çerçevenin ötesinde hareket ve yaşamı çağrıştırıyor; figür ile çevre arasındaki denge, insan varlığı ile doğa arasındaki uyumu vurguluyor. 1882’de yapılmış olan bu eser, hızla değişen sanayi çağında kırsal yaşamın sadeliğini ve onurunu yakalama sanatçının adanmışlığını yansıtıyor. Bu parça, ışık, atmosfer ve günlük konulara odaklanan Empresyonist ideallerin önemli bir örneği olup, hafif bir duygusal yankı taşıyarak günümüzde de izleyicileri etkilemeye devam ediyor.