Ta czuła scena przedstawia kobietę i dziecko przy studni, otulonych miękkim, cętkowanym światłem charakterystycznym dla impresjonizmu. Artysta używa delikatnych, punktowych pociągnięć pędzla, które tworzą migoczącą, niemal drgającą fakturę. Kobieta, spokojnie siedząca, ubrana jest w paskowaną bluzkę i niebieską spódnicę, jej twarz jest delikatnie zacieniona kapeluszem; wydaje się zanurzona w cichym momencie odpoczynku. Naprzeciw niej stoi dziecko w luźnej niebieskiej sukience, jego postawa sugeruje ciekawość lub nieśmiałą wymianę spojrzeń. Bujna zieleń wokół nich, usiana drobnymi kwiatami i otoczona rustykalnymi domami w tle, tworzy spokojną wiejską atmosferę. Stonowana paleta barw ziemistych z akcentami niebieskiego i zielonego zaprasza do refleksyjnego, spokojnego nastroju, podczas gdy gra światła i cienia ożywia scenę ciepłem i intymnością.

Kompozycja jest intymna, a jednocześnie otwarta, zapraszając widza do prywatnej chwili codziennego życia na wsi. Luźne, rytmiczne pociągnięcia pędzla sugerują ruch i życie poza ramą obrazu, a równowaga między postaciami a otoczeniem podkreśla harmonię między obecnością człowieka a naturą. Obraz namalowany w 1882 roku odzwierciedla oddanie artysty uchwyceniu prostoty i godności życia wiejskiego w czasach szybkich przemian przemysłowych. Dzieło to stanowi ważny przykład ideałów impresjonistycznych — skupiających się na świetle, atmosferze i codziennych tematach — z delikatnym emocjonalnym oddźwiękiem, który wciąż porusza widzów.