Deze tedere scène toont een vrouw en een kind bij een waterput, gehuld in het zachte, gevlekte licht dat kenmerkend is voor het impressionisme. De kunstenaar gebruikt delicate, gestippelde penseelstreken die een fonkelende, bijna trillende textuur creëren. De vrouw zit kalm, gekleed in een gestreept blouse en een blauwe rok, haar hoed werpt zacht schaduw op haar gezicht; ze lijkt verdiept in een rustig moment van rust. Tegenover haar staat het kind in een loszittende blauwe jurk, zijn houding suggereert nieuwsgierigheid of misschien een verlegen uitwisseling. Het weelderige groen om hen heen, bezaaid met kleine bloemen en omlijst door rustieke huizen op de achtergrond, geeft een vredige landelijke sfeer. Het gedempte, aardse kleurenpalet met accenten van blauw en groen nodigt uit tot een serene, contemplatieve stemming, terwijl het spel van licht en schaduw de scène verwarmt en intiem maakt.

De compositie is intiem maar open, en trekt de kijker mee in een privé-moment van het dagelijkse plattelandsleven. De losse, ritmische penseelstreken suggereren beweging en leven buiten het kader, terwijl het evenwicht tussen figuur en omgeving de harmonie tussen menselijke aanwezigheid en natuur benadrukt. Geschilderd in 1882 weerspiegelt dit werk de toewijding van de kunstenaar om de eenvoud en waardigheid van het plattelandsleven vast te leggen in een tijd van snelle industriële veranderingen. Het stuk is een belangrijk voorbeeld van impressionistische idealen—gericht op licht, sfeer en alledaagse onderwerpen—with een zachte emotionele resonantie die kijkers tot op de dag van vandaag blijft boeien.