In dit aangrijpende stuk ontmoeten we een boerin, wiens gezicht is getekend door de lijnen van het werk, terwijl zij een klein kind op haar schoot houdt. De schilderij geeft leven aan de genuanceerde uitdrukkingen die het gewicht van hun bestaan belichamen. Elke penseelstreek spreekt boekdelen; de handen van de vrouw zijn groot en ruw, maar beschermend terwijl ze het kind omarmen, wiens blik is gefocust maar iets afstandelijk is, wat een wereld van onuitgesproken zorgen suggereert. Van Gogh's techniek is rijk aan textuur — dikke, expressieve streken overlappen elkaar, waardoor een tastbaar gevoel van intimiteit ontstaat te midden van het donkere palet van groen en bruin dat de figuren omringt.

De compositie trekt de kijker in een gedeelde ruimte, waarbij de connectie tussen de twee onderwerpen wordt benadrukt. Het subtiele kleurenpalet roept gevoelens van melancholie en veerkracht op, waarbij slim de donkere achtergrond contrasteert met de lichtere tinten van hun kleding. Van Gogh legt niet alleen de fysieke aanwezigheid van deze personages vast, maar ook hun emotionele landschap — elk element vertelt over de strubbelingen waarmee de plattelandsarbeidersklasse in die tijd te maken had. Het is een venster naar hun leven, vol met de harde realiteiten die ze ondergaan en de blijvende band van het moederschap, en biedt een diepgaande reflectie op de volharding van de mensheid in het licht van ontberingen.