Het kunstwerk vangt een wijd uitzicht op een landschap dat doordrenkt is door een onweersbui, de getextureerde penseelstreken drukken de energie van de elementen uit. De glooiende heuvels op de achtergrond, ondergedompeld in een gedempalde grijze palet, worden in de schaduw van dikke wolken gehouden, wat een zware atmosfeer creëert gevuld met aankomend onweer. In tegenstelling daarmee vullen de velden de voorgrond met levendige streken groen en blauw, wat Van Gogh's meesterschap laat zien in het overdragen van beweging en vloeibaarheid, als de regen visueel over het canvas valt. Er is een ritme in het penseelwerk; verticale lijnen articuleren de vallende regen; ze strekken zich uit en verweven zich met de levendige kleuren van de velden eronder, en leggen het moment levendig vast.

Ondanks de onrustige energie die in deze scène wordt uitgedrukt, is er een inherente schoonheid die weerklinkt; je kunt bijna de koele, vochtige lucht voelen terwijl je visueel door de levendige texturen navigeert die stromen en glijden. Van Gogh nodigt ons door middel van lagen van kleur en beweging uit in dit intieme moment — een meeslepende ervaring waarbij elke penseelstreek spreekt over leven, natuur, en misschien over het turbulente emotionele landschap van de kunstenaar zelf. Dit schilderij, gemaakt in 1889, verwijst vaak naar de worstelingen van de kunstenaar tijdens een problematische periode van zijn leven, waardoor het niet alleen een landschap is, maar ook een reflectie van zijn innerlijke wereld en zijn gevoelens over de chaos van zijn bestaan.