Sanat eseri, bir yağmur fırtınası ile ıslanan bir manzaranın geniş bir görünümünü yakalayarak dokulu fırça darbeleri ile unsurların enerjisini ifade ediyor. Arka planda yer alan yuvarlanan tepeler, mat gri palette yıkanır ve kalın bulutların altında gölgelenir, bu da yaklaşan bir yağmurla dolu yoğun bir atmosfer yaratır. Tersine, tarlalar ön planda canlı yeşil ve mavi dokunuşlarla doldurulmuş olup, Van Gogh'un hareket ve akış iletme konusundaki ustalığını gösteriyor; sanki yağmur görsel olarak tuvale düşüyor. Fırça çalışmasında bir ritim mevcut; dikey çizgiler düşen yağmuru anlatıyor; uzanıyor ve alttaki tarlaların canlı renkleriyle iç içe geçiyor, bu anı canlı bir şekilde yakalıyor.

Bu sahnede ifade edilen çalkantılı enerjiye rağmen, iç içe geçmiş bir güzellik var; zengin dokular arasından geçerken neredeyse serin, nemli havayı hissedebiliyorum. Van Gogh, renk ve hareket katmanları aracılığıyla bizi bu samimi ana davet ediyor—her fırça darbesinin yaşam, doğa ve belki de sanatçının kendi çalkantılı duygusal manzarası hakkında konuştuğu bir deneyim. Bu 1889'da yaratılan resim, sık sık sanatçının zor bir döneminde yaşadığı zorlukları yansıtıyor, bu da onun sadece bir manzara olmaktan daha fazlası olmasını sağlıyor.