Το έργο τέχνης αποτυπώνει μια ευρεία θέα ενός τοπίου που έχει ποτιστεί από μια καταιγίδα βροχής, με τα υφασμένα με πινέλο στοιχεία να εκφράζουν την ενέργεια των στοιχείων. Οι λόφοι στο παρασκήνιο, λουσμένοι σε μια εξασθενημένη γκρίζα παλέτα, υπόκεινται στη σκιά των παχιών σύννεφων, δημιουργώντας μια βαριά ατμόσφαιρα γεμάτη με επικείμενη βροχή. Αντίθετα, τα χωράφια γεμίζουν το προσκήνιο με ζωντανές πινελιές πράσινου και μπλε, επιδεικνύοντας τη δεξιοτεχνία του Βαν Γκογκ να μεταφέρει την κίνηση και τη ρευστότητα, σαν να πέφτει οπτικά η βροχή πάνω από τον καμβά. Υπάρχει ένας ρυθμός στην πινελιά: κάθετες γραμμές περιγράφουν τη βροχή που πέφτει; εκτείνονται και πλέκονται με τα ζωντανά χρώματα των χωραφιών από κάτω, αιχμαλωτίζοντας τη στιγμή ζωντανά.

Παρά την ταραχώδη ενέργεια που εκφράζεται σε αυτή τη σκηνή, υπάρχει μια εγγενής ομορφιά που αντηχεί; μπορείς σχεδόν να νιώσεις τον κρύο και υγρό αέρα καθώς οπτικά κινείσαι μέσα από τις πλούσιες υφές που ρέουν και γλιστρούν. Ο Βαν Γκογκ, μέσα από τις στρώσεις χρώματος και κίνησης, μας προσκαλεί σε αυτή τη οικεία στιγμή—μια καθηλωτική εμπειρία όπου κάθε πινελιά μιλάει για τη ζωή, για τη φύση, και ίσως για το ταραχώδες συναισθηματικό τοπίο του ίδιου του καλλιτέχνη. Αυτός ο πίνακας, που δημιουργήθηκε το 1889, συχνά αναφέρεται στις μάχες του καλλιτέχνη κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης περιόδου της ζωής του, κάνοντάς τον όχι μόνο τοπίο αλλά και αντανάκλαση του εσωτερικού του κόσμου και των συναισθημάτων του απέναντι στο χάος της ύπαρξής του.