In deze levendige weergave van het landelijke leven zijn twee vrouwen betrokken bij de oude traditie van olijven plukken, prachtig weergegeven door de expressieve penseelstreken die kenmerkend zijn voor de stijl van van Gogh. Een vrouw, zittend op een hoge ladder, strekt haar hand uit om olijven van een tak te plukken, haar aanwezigheid doordrenkt met een gevoel van zowel strijd als harmonie met de natuur. Onder haar staat haar metgezel rustig, met een rieten mand vol olijven, een symbool van arbeid en zorg. Het golvende landschap om hen heen, met de kromme olijfbomen die zachtjes in de bries wiebelen, spreekt ook over de cyclische aard van het werk op de velden, een knipoog naar van Gogh's vertrouwdheid met het agrarische leven van zijn onderwerpen.

Het kleurpalet is opvallend—de weelderige groene tinten van de bomen contrasteren met de zachte, warme tonen van de lucht die lijken te dansen op een levendig achtergrond van roze en crème. De kenmerkende dikke verfapplicatie van van Gogh creëert textuur en diepte op het doek; elke penseelstreek pulseert met leven, waardoor de kijker de illusie van beweging verkrijgt, alsof de olijftakken wiegen in reactie op de inspanningen van de arbeiders. De emotionele impact van het schilderij gaat verder dan louter weergave; de kijker wordt naar de rustige maar ijverige wereld van deze vrouwen getrokken, wat een moment van reflectie mogelijk maakt over de stille kracht van vrouwen in het landelijke landschap van Frankrijk aan het einde van de 19e eeuw. De historische context van dit werk, gemaakt tijdens van Gogh's tijd in Arles, weerspiegelt niet alleen artistieke schoonheid, maar ook een diepere erkenning van het eenvoudige, maar essentiële werk dat gemeenschappen ondersteunt.