Çarpıcı bir anı yakalayan bu eser, Ortaçağ penceresinden dışarı bakan güzel bir mavi elbiseyle giyinmiş bir kadını tasvir ediyor. Kadının ifadesi, karamsar bir umut ve özlem karışımını yansıtıyor. Elbisesinin akışkan kumaşı, anı yakalamaya çalışıyor gibi etrafında toplanırken, uzun saçları omuzlarına dökülüyor ve genel kompozisyona yumuşaklık katıyor. Renk paleti, derin mavi ve canlı kırmızıların zenginliği ile duygusal bir derinlik ekliyor. Arkasında bulunan kırmızı drape ve masanın üzerindeki güllerle süslenmiş vazosu sahneyi zenginleştiriyor, elbisenin soğuk tonları ve pencereden görünen manzarayla kontrast oluşturuyor.

Arka planda bir kale ve ağaçlar, tarihi veya mitolojik bağlamlarla bağlantılı bir hikaye iması taşıyor. Yan duvarda bir resim, şövalyeleri tasvir ediyor ve kahramanlık hikayelerini fısıldıyor, bu da onun belki de kendi yarattığı bir hayalde hapsolduğunu düşündürüyor. Bu anlatı unsuru, 20. yüzyılın başlarındaki kadın sanatının bağlamında bu eserin önemini artırıyor; burada yalnızlık ve derin duygular ön plandadır. Sanatçının içsel kederini uzak bir krallığın arka planıyla birleştirme yeteneği, melankolik bir atmosfer yaratır ve izleyicileri hem içsel hem de dışsal dünyalar üzerinde düşünmeye davet eder.