In een evocatieve moment vangt het kunstwerk een vrouw in een prachtig blauwe jurk, uitkijkend door een middeleeuws venster. Haar uitdrukking, contemplatief maar melancholisch, suggereert een mengeling van verlangen en anticipatie. De vloeiende stof van haar jurk, zorgvuldig geschilderd, verzamelt zich om haar heen alsof het het moment wil vasthouden, terwijl haar lange haar over haar schouders valt en de algehele compositie verzacht. Het kleurenschema, rijk aan diepe blauwtinten en levendige roodtinten, voegt emotionele diepte toe. Het rode gordijn achter haar en de versierde vaas met rozen op de tafel verrijken de scène, waardoor een contrast ontstaat met de koelere tinten van de jurk en het landschap buiten het raam.

De achtergrond biedt een glimp van een kasteel en bomen, wat een verhaal impliceert dat verbonden is met historische of mythologische contexten. Aan de aangrenzende muur hangt een kunstwerk met ridders dat aanwijzingen geeft over heldendom. Dit kan suggereren dat ze gevangen zit in een fantasie die ze zelf heeft gemaakt. Dit narratieve element versterkt de betekenis van het werk binnen de context van vrouwen in de kunst aan het begin van de 20e eeuw, waar isolatie en emotionele diepte prominente thema's waren. De capaciteit van de kunstenaar om haar innerlijke verdriet in de achtergrond van een verafgelegen koninkrijk te juxtaposerende, schept een melancholische sfeer, die kijkers uitnodigt om na te denken over zowel de innerlijke als de uiterlijke werelden.