Deze huiveringwekkende ets dompelt de toeschouwer direct onder in een chaotische rituele scène die weerklinkt met griezelige spanning en groteske karikatuur. Twee centrale figuren, verstrengeld in een bijna balletachtige omhelzing, domineren de voorgrond. Hun overdreven, verwrongen vormen stralen een verontrustende intimiteit uit — het leeuwenmasker van de ene figuur contrasteert scherp met de blootgestelde schouder van de andere, wat een dans van dreiging en verleiding doet vermoeden. Om hen heen creëert een groep spookachtige toeschouwers — spookachtige gezichten en vervaagde contouren die oplossen in de schaduw — een benauwde sfeer van wanorde en waanzin.

Met meesterlijk gebruik van clair-obscur lijkt de donkere, kolkende achtergrond het tafereel te verslinden, terwijl Goya’s krachtige, bijna wilde lijnvoering elke plooi, spier en angstaanjagende uitdrukking tot leven brengt met voelbare urgentie en onbehagen. Het monochrome palet—diepzwart, rokerig grijs en fel wit—stripte het moment tot zijn rauwe emotionele kern en ontketent een theatrale spanning die resoneert met de angsten van het vroeg-19e-eeuwse Europa. Deze scène, beladen met symboliek, hint naar de chaos en dwaasheid van de maatschappij via een verontrustende rituele uitvoering die zowel fascinatie als angst oproept.