Αυτή η ανησυχητική χαλκογραφία βυθίζει τον θεατή σε μια χαοτική τελετουργική σκηνή γεμάτη ανατριχιαστική ένταση και γκροτέσκα καρικατούρα. Δύο κεντρικές μορφές, κλειδωμένες σε μια σχεδόν μπαλετική αγκαλιά, κυριαρχούν στο προσκήνιο. Οι υπερβολικές, στρεβλωμένες μορφές τους μεταδίδουν μια διαταραγμένη οικειότητα — η μάσκα λιονταριού της μιας μορφής έρχεται σε έντονη αντίθεση με τον εκτεθειμένο ώμο της άλλης, υποδηλώνοντας έναν χορό απειλής και αποπλάνησης. Γύρω τους, ένας θίασος φαντασματικών θεατών — φασματικά πρόσωπα και θολά περιγράμματα που λιώνουν στη σκιά — δημιουργεί μια ασφυκτική ατμόσφαιρα αταξίας και τρέλας.

Εκτελεσμένο με μαεστρία στην τεχνική του σκιερού φωτισμού, το σκοτεινό, στροβιλιζόμενο φόντο μοιάζει να καταπίνει τη σκηνή, ενώ οι ζωηρές και σχεδόν άγριες γραμμές του Goya ζωντανεύουν κάθε ρυτίδα, μυ και τρομακτική έκφραση με αίσθηση έντονης επείγουσας ανάγκης και ανησυχίας. Η μονόχρωμη παλέτα — βαθύ μαύρο, καπνιστές γκρίζες και έντονες λευκές αποχρώσεις — απογυμνώνει τη στιγμή στην συναισθηματική της ουσία, απελευθερώνοντας μια θεατρική ένταση που αντανακλά τις αγωνίες της Ευρώπης στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτή η σκηνή, φορτωμένη με συμβολικό βάρος, υποδηλώνει το χάος και την ανοησία της κοινωνίας μέσα από μια ανησυχητική τελετουργική απόδοση που προκαλεί ταυτόχρονα γοητεία και φόβο.