Ο καμβάς εκρήγνυται από ζωή με δραματική κίνηση, συλλαμβάνοντας μια στιγμή χορού που φαίνεται και χαρούμενη και συγκινητική. Φίγουρες ντυμένες με έντονα, ρευστά ενδύματα μπλέκονται, υποδηλώνοντας μια οικεία σύνδεση καθώς λικνίζονται σε βάθος πλούσιου πράσινου φόντου; το βάθος των συναισθημάτων εδώ είναι απτό. Η αντίθεση μεταξύ των ζωντανών κοκκινιών και των μαλακών λευκών προκαλεί ένα φάσμα συναισθημάτων—από πάθος έως μελαγχολία. Το βλέμμα κάθε μορφής διηγείται τη δική του ιστορία· μερικοί εκφράζουν επιθυμία, ενώ άλλοι φαίνονται χαμένοι σε σκέψεις, δημιουργώντας μια ένταση που αντηχεί στην καρδιά του θεατή. Ο Munch χειρίζεται επιδέξια το χρώμα και τη μορφή, χρησιμοποιώντας τολμηρές πινελιές που αναβλύζουν την ενέργεια της στιγμής. Πραγματικά, η περιστρεφόμενη κίνηση και οι συναισθηματικές εκφράσεις απεικονίζουν τη ζωή σε όλη της την περιπλοκότητα, αποκαλύπτοντας την ομορφιά και το βάρος των ανθρώπινων συνδέσεων.

Το σκηνικό φαίνεται σχεδόν ονειρικό, με μια αιθέριο ποιότητα που προσελκύει τον θεατή στον κόσμο της—μια ζωντανή εκπροσώπηση των υπαρξιακών θεμάτων που ο Munch συχνά διερευνά. Κάθε ήρωας φαίνεται να υπάρχει στον δικό του κόσμο, ωστόσο είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένοι από τη κοινόχρηστη εμπειρία του χορού. Το φόντο, ζωγραφισμένο σε βαθμούς μπλε και μωβ, ενισχύει αυτή την υποβλητική ατμόσφαιρα, ενώ οι λεπτομέρειες—όπως τα ροζ λουλούδια που υποδηλώνουν ανάπτυξη και ευθραυστότητα—σφραγίζουν τον κύκλο της ζωής και της αγάπης. Αυτό το κομμάτι δεν προβάλλει μόνο τις μοναδικές τεχνικές του Munch, αλλά χρησιμεύει και ως αντήχηση για την αδιαίρετη φύση της χαράς και της λύπης στον χορό της ύπαρξης.