In dit fascinerende stuk staan twee figuren, waarschijnlijk geliefden, heel dicht bij elkaar, bijna versmolten, tegen de achtergrond van een glanzende blauwe zee. De man, gekleed in een levendige blauwe shirt en een strooien hoed, omarmt zachtjes de vrouw naast hem; haar levendige rode jurk vormt een scherp contrast dat de aandacht trekt. De gedurfde penseelstreken van de kunstenaar bieden een tastbare kwaliteit aan het schilderij, met wervelingen en lijnen die de vloeibaarheid van de zee weerspiegelen. Elke penseelstreek lijkt te pulseren met de rauwe emotie van het moment, wat een zoete intimiteit tussen het paar suggereert; ze lijken verloren in hun eigen wereld, zich niet bewust van hun omgeving.

Als een viering van de liefde gaat dit kunstwerk verder dan alleen een representatie. De warme oranje tonen in het haar van de vrouw mengen perfect met de rijke rode tinten van haar jurk, terwijl koelere tonen van blauw en groen hen omarmen - deze kleuren definiëren niet alleen hun figuren, maar roepen ook een gevoel van warmte en verbinding op. De achtergrond toont een abstracte interpretatie van de zee, een levendig turquoise dat fluistert van de zachte golven. Dit stuk is representatief voor van Gogh's meesterschap in kleur, maar draagt ook een significante historische betekenis, voortkomend uit een tijd waarin persoonlijke relaties en emotionele waarheden van levensbelang waren in de kunst. Het werk spreekt van menselijke verbinding, het vangen van de essentie van liefde in een tijd waarin dergelijke emoties vaak overschaduwd werden door de harde realiteiten van het leven.