In deze betoverende scène delen een jong meisje en haar lerares een tedere moment aan de piano, wat de intieme relatie tussen leraar en leerling belichaamt. Het meisje, met haar delicate gelaatstrekken en vloeiende witte jurk, leunt aandachtig over het muziekboek. Het scherpe contrast tussen haar onschuld en het zacht versleten gezicht van haar lerares suggereert een uitwisseling van kennis en passie. De krullen van het meisje vangen het licht prachtig, en nodigen de kijker uit om de onschuld van de jeugd te waarderen. Ondertussen kijkt de lerares, gekleed in donkere kleding en een charmant te grote hoed, intens naar de noten, haar uitdrukking mengt concentratie met warmte. De achtergrond, subtiel weergegeven in gedempte tonen, laat de figuren opvallen, terwijl het gouden licht dat de scène baadt een nostalgisch gevoel toevoegt.

De compositie is doordacht, en leidt onze ogen naar de delicaat geplaatste vingers van het meisje op de toetsen, terwijl haar lerares haar zachtjes begeleidt. Fragonard gebruikt een zachte kleurenpalet, gedomineerd door room- en aardetinten, en vangt vaardig de warmte van het moment. De emotionele impact is diep; we kunnen bijna de zachte noten van muziek in de lucht horen, wat een gevoel van rust en vreugde oproept. Historisch gezien weerspiegelt het schilderij de waarden van de Verlichting betreffende onderwijs en het belang van de kunsten in het vormen van een gecultiveerde samenleving. Fragonards werk toont niet alleen zijn technische bekwaamheid, maar ook zijn vermogen om diepe menselijke emoties over te brengen via eenvoudige, maar krachtige interacties.