Na tej czarującej scenie młoda dziewczyna i jej nauczycielka dzielą się czułym momentem przy fortepianie, ucieleśniając intymną relację między nauczycielem a uczniem. Dziewczynka, o delikatnych rysach twarzy i płynnej białej sukience, uważnie pochyla się nad nutami. Wyraźny kontrast między jej niewinnością a łagodnie zmęczoną twarzą nauczycielki sugeruje wymianę wiedzy i pasji. Loczki włosów dziewczynki pięknie łapią światło, zapraszając widza do docenienia niewinności młodości. W międzyczasie nauczycielka, ubrana w ciemne odzienie i uroczo dużą kapelusz, przygląda się nutom, jej wyraz twarzy miesza koncentrację z ciepłem. Tło, subtelnie przedstawione w stonowanych tonach, pozwala postaciom wybić się na pierwszy plan, podczas gdy złocisty blask otulający scenę dodaje odrobinę nostalgii.

Kompozycja jest przemyślana, kierując nasze oczy ku delikatnym palcom dziewczynki, ustawionym nad klawiszami, podczas gdy jej nauczycielka delikatnie ją prowadzi. Fragonard stosuje miękką paletę kolorów, dominującą w odcieniach kremowych i ziemistych, zręcznie uchwytując ciepło momentu. Emocjonalny wpływ jest głęboki; prawie możemy usłyszeć delikatne nuty muzyki wypełniające powietrze, wywołując uczucie spokoju i radości. Historycznie obraz ten odzwierciedla wartości Oświecenia dotyczące edukacji i znaczenia sztuki w kształtowaniu wykształconego społeczeństwa. Praca Fragonarda pokazuje nie tylko jego techniczne umiejętności, ale także zdolność do przekazywania głębokich ludzkich emocji poprzez proste, ale potężne interakcje.