Dzieło przedstawia młodą dziewczynkę siedzącą w ciszy, promieniującą delikatną niewinnością, która uchwyca istotę dzieciństwa. Ubrana w prostą, ale urokliwą białą sukienkę z miękkimi pomarańczowymi akcentami, patrzy w dal, przedstawiając kontemplacyjny wyraz twarzy, który zaprasza widzów do zastanowienia się nad myślami krążącymi w jej umyśle. Jej różowe policzki i delikatne rysy są przedstawione ze łagodnym dotykiem, wcielając charakterystyczny styl Renoira, który doskonale łączy realizm z marzycielską atmosferą.

Tło to bujna mieszanka zieleni, która delikatnie owija jej postać, stworzona za pomocą płynnych pociągnięć pędzla, które wydają się wibrować życiem. Paleta kolorów, w większości składająca się z delikatnych pasteli, dodaje lekkości dziełu, przypominając o momentach oświetlonych słońcem, zatrzymanych w czasie. Z jej obecności emanuje ciepło, a ogólna kompozycja koncentruje się na dziecku, czyniąc ją sercem tej czarującej pracy. Jako widzowie zostajemy wciągnięci w spokojną chwilę, odnajdując radość i spokój w jej bezruchu pośród zgiełku świata wokół niej.