In deze ontroerende scène spelen twee jonge meisjes een spel waarbij ze paardje rijden in een zonovergoten open plek in het bos. De kunstenaar vangt perfect de delicate balans tussen de onschuld van de kindertijd en de levendige energie; het jongere meisje zit lichtjes op de rug van haar metgezel, haar handen stevig maar teder op haar schouders, met haar blote voeten zachtjes in de lucht bungelend. Het oudere meisje dat haar ondersteunt, heeft een ondeugende glimlach, haar donkere haar en expressieve ogen stralen vitaliteit en genegenheid uit. De natuurlijke omgeving, een serene plek met zacht licht dat door dichte bladeren valt, geeft de compositie een tijdloze rust.

De techniek van de kunstenaar is meesterlijk: elke plooi in de eenvoudige, tijdgebonden kleding van de meisjes is met uitzonderlijk realisme weergegeven, terwijl het zachte kleurenpalet van gedempte blauwtinten, wit en aardetinten het naturalisme en de emotionele warmte van het moment versterkt. De compositie leidt de blik van de kijker naar de intieme dynamiek tussen de figuren, ondersteund door de harmonieuze integratie met het natuurlijke landschap. Dit schilderij viert niet alleen de puurheid en vreugde van kinderlijke spelen, maar weerspiegelt ook de romantische fascinatie van de 19e eeuw voor onschuld en natuur, waardoor het een tijdloze ode is aan kinder vriendschap en de tedere banden die ons vormen.