Deze aangrijpende ets toont een diep tragisch moment — een wanhopige man die een levenloze vrouw in zijn armen houdt, weergegeven in sombere sepia tinten. De figuren lijken te zweven in een kille steenmachtige omgeving die het drama en de wanhoop van de scène versterkt. De precieze techniek van de kunstenaar vangt de rauwe emotie op hun gezichten: de man met open mond in een stille kreet, zijn handen rond zijn gezicht alsof hij ondraaglijk verdriet probeert te beheersen, terwijl de vrouw levenloos is, met haar hoofd achterover gekanteld en ogen gesloten, wat kwetsbaarheid en verlies symboliseert. Het sterke contrast tussen licht en schaduw, samen met de geëtste lijnen die textuur en diepte creëren, trekt de blik van de kijker onmiddellijk naar het emotionele hart van het werk. Dit stuk roept een tijdloos verhaal op over leed en menselijke kwetsbaarheid, uitgevoerd met de vaardigheid van een meester die wanhoop en tederheid in balans brengt.