De scène ontvouwt zich met een dramatische flair, een visueel ballet van het sublieme en het aardse. De figuren worden weergegeven met een meesterlijk gebruik van licht en schaduw; de details zijn precies goed om de verbeelding de vrije loop te laten. De oude geleerde, gekleed in een lange jas, buigt over een tafel, met een pen in de hand, verdiept in zijn werk, misschien worstelend met een grote filosofische vraag of misschien zijn pact ondertekenend. Zijn baard, een waterval van wit, symboliseert wijsheid of misschien de zwaarte van zijn keuzes. De andere figuur, een levendige aanwezigheid in scherp contrast, leunt nonchalant, een figuur van suggestie in een felgekleurd kostuum. Een triomfantelijke glimlach speelt op zijn lippen, zijn gebaar, een spottende vinger, lijkt een duivelse belofte uit te stralen. Achter hen is de kamer zwak verlicht; schedels en curiosa zijn vaag te zien, wat het gevoel van mysterie versterkt. De globe en andere subtiele details rond de scène bepalen de toon; een geheime ontmoeting van geesten in een ruimte waar geheimen en verleidingen samenkomen.