Dit diep emotionele kunstwerk toont een ontroerende scène van verdriet en verlies. De centrale figuur ligt levenloos, met een vredig gezicht dat slechts door de melancholie van de dood is aangeraakt; je kunt bijna de tastbare verdriet voelen dat van de omringende figuren straalt. De rouwende vrouw, waarschijnlijk Andromache, trekt onze aandacht met een uitdrukking die een diepe vermenging van wanhoop en liefde uitdrukt. De zachte greep van een kind aan haar knie herinnert aan onschuld te midden van tragedie, als een draad die hen verbindt met de overledene.

De compositie is meesterlijk georkestreerd, met driehoekige opstellingen die de blik naar binnen leiden. Licht verlicht de centrale figuren, in contrast met de gedempte bruin- en grijstinten die de scène omringen. De draperie om hen heen omlijst het moment zachtjes, wat een bijna theatrale intimiteit creëert. De emotionele impact is onmiskenbaar, waardoor de kijker niet alleen een waarnemer is, maar ook een emotionele deelnemer in dit hartverscheurende verhaal. Historisch gezien resoneert dit werk met thema's van klassiek heldendom en lijden, waarbij zowel mythologische verwijzingen als universele menselijke emoties worden opgeroepen.