Αυτό το βαθιά συναισθηματικό έργο απεικονίζει μια συγκινητική σκηνή θλίψης και απώλειας. Η κεντρική φιγούρα βρίσκεται άψογη, με ένα ήρεμο πρόσωπο, το οποίο μόνον σημαδεύεται από τη μελαγχολία που φέρνει ο θάνατος· σχεδόν μπορείς να νιώσεις τη συναισθηματική θλίψη που διαχέεται από τις γύρω φιγούρες. Η γυναίκα που κλαιει, πιθανώς η Ανδρομάχη, προσκαλεί την προσοχή μας, με το πρόσωπό της να αποπνέει έναν βαθύ συνδυασμό απελπισίας και αγάπης. Η τρυφερή αγκαλιά του παιδιού της γύρω από το γόνατό της θυμίζει την αθωότητα σε μια τραγωδία, σχεδόν σαν ένα νήμα που τους συνδέει με τον εκλιπόντα.

Η σύνθεση είναι άψογα οργανωμένη, με τριγωνικά σχήματα που οδηγούν το βλέμμα στο εσωτερικό. Το φως φωτίζει τις κεντρικές φιγούρες, σε αντίθεση με τους απαλούς καφέ και γκρι τόνους που περιβάλλουν τη σκηνή. Οι κουρτίνες γύρω τους απαλά πλαισιώνουν τη στιγμή, δημιουργώντας σχεδόν θεατρική οικειότητα. Η συναισθηματική επίδραση είναι αναμφισβήτητη και καθιστά τον θεατή όχι μόνο παρατηρητή, αλλά και συναισθηματικό συμμετέχοντα σε αυτήν την επώδυνη αφήγηση. Ιστορικά, αυτό το έργο έχει αντηχήσεις με θέματα κλασικού ηρωισμού και υπομονής, φέρνοντας στην επιφάνεια τόσο μυθολογικά αναφορές όσο και καθολικά ανθρώπινα συναισθήματα.