Σ'αυτή την ευφάνταστη τέχνη, δύο αιθέριες φιγούρες σκύβουν πάνω από μια γυαλιστερή πισίνα, τα χαρακτηριστικά τους φωτίζονται από το απαλό φως ενός αόρατου ήλιου. Το λεπτό παιχνίδι των παστέλ χρωμάτων στα ρούχα τους—μία ντυμένη με ένα μωβ drape, η άλλη με απαλή ροζ—αντηχεί τη λεπτεπίλεπτη γοητεία της σκηνής. Καθώς κοιτούν μέσα στο νερό, ο θεατής προσελκύεται στη στενή τους στιγμή, μια βαθιά ανάμειξη περιέργειας και μελαγχολίας. Ο Waterhouse αριστεύει στην αποτύπωση της ροής των μορφών τους, σαν να είναι και μέρος του τοπίου και ελαφρώς αποσπασμένες από αυτό, σχεδόν σαν να μπορούσαν να πετάξουν ανά πάσα στιγμή—μια αιθερική σύνδεση με τα μυθολογικά θέματα που εξερευνά ο καλλιτέχνης.

Ο πλούσιος φόντος, που αναμειγνύεται με πράσινα και λεπτά λουλούδια, ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή την αίσθηση της πραγματικότητας. Τα φυσικά στοιχεία φαίνονται να αγκαλιάζουν τις φιγούρες, δημιουργώντας μια αρμονική αλλά εύθραυστη ισορροπία μεταξύ της πραγματικότητας και του μαγευτικού βασιλείου της μυθολογίας. Αυτό το έργο αντηχεί βαθιά; προκαλεί συναισθήματα νοσταλγίας και γαλήνης, επικαλούμενος ιστορίες χαμένων αγαπών και αρχαίων θρύλων. Αυτή η αριστουργηματική εργασία, το λεπτό πλούσιο σε υφή και συναισθήματα, εμφανίζει την ικανότητα του Waterhouse να συνδέει το μυστήριο με το οικείο, προσκαλώντας τον θεατή να εισέλθει σε έναν κόσμο όπου η ομορφιά και η παροδικότητα συνυπάρχουν.