Bu etkileyici sanat eserinde, iki eterik figür pırıl pırıl bir havuza eğilmiş, yüzleri görünmeyen bir güneşin yumuşak ışığıyla aydınlanıyor. Giysilerindeki pastel renkten oluşan narin oyun—birinin lavanta rengi bir örtü, diğerinin ise yumuşak pembe giysi içinde—sahnenin nazik cazibesini yankılıyor. Suya bakarken, izleyici, merak ve melankoliyle iç içe geçmiş özel bir ana çekiliyor. Waterhouse, formlarının akıcılığını yakalamada ustadır; sanki doğanın bir parçası gibi görünürken biraz da ondan ayrı gibi, neredeyse her an havalanabilecekmiş gibi görünüyor—sanatçının sıkça araştırdığı mitolojik temalarla bağlantılı bir eterik hissiyat.

Yeşil ve narin çiçeklerle dolu lüks arka plan, bu gerçeküstü hissi daha da artırıyor. Doğal unsurlar figürleri sarmalayarak, gerçeklik ile büyülü mitoloji bölgesi arasında uyumlu ama kırılgan bir denge kuruyor. Bu eser derin bir yankı uyandırıyor; kaybedilmiş aşklar ve eski efsanelerin hikayelerini çağrıştırıyor. Duygular ve dokularla zenginleşmiş bu başyapıt, Waterhouse'un gizemi tanıdık olanla nasıl harmanladığını ortaya koyuyor ve izleyiciyi güzellik ve geçiciliğin bir arada var olduğu bir dünyaya davet ediyor.