Σε αυτό το εκφραστικό έργο τέχνης, μια απομονωμένη φιγούρα στέκεται δίπλα σε μια γλάστρα με καταπράσινο βασιλικό, έμβλημα αγάπης και μνήμης, βυθισμένο στο ρομαντισμό της Αναγέννησης. Το σύνθετο ύφασμα του πλούσιου ρούχου της, διακοσμημένο με βαθιά μπλε και χρυσά, εκπέμπει αίσθηση ευγένειας και τραγικότητας, συλλαμβάνοντας τον πόνο της Ισαβέλλας ενώ προσκολλάται στη χειροπιαστή μνήμη του χαμένου της έρωτα. Αυτή η συνταγή πόνου μαλακώνεται από το ρέον λευκό φόρεμά της, μια αντίθεση που ενισχύει τη διαχρονική παρουσία της και προκαλεί μια βαθιά μελαγχολική ομορφιά.

Η σύνθεση προσκαλεί τον θεατή να εξερευνήσει το πλούσιο περιβάλλον του κήπου, με τις καλοφροντισμένες θάμνους να πλαισιώνουν μια κομψή σκάλα που καλεί σε εξερεύνηση και διαφυγή. Η ζεστή χρωματική παλέτα από γήινα πράσινα και απαλά καφέ τονίζεται από ζωντανές υποδείξεις του κόκκινου—ένα ανθισμένο λουλούδι, ίσως μια καθοριστική υπενθύμιση για τα πάθη που εμπλέκονται σε αυτήν την απόλυτα ρομαντική αφήγηση. Το έργο πάλλεται με συναισθήματα, μετατρέποντας την απλή αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς σε μια συγκινητική υπενθύμιση της φευγαλέας φύσης της αγάπης, των θησαυρών τους συχνά διατηρημένων σε αναμνήσεις ή σύμβολα, όπως αυτή η πολύτιμη βασιλική.