In dit opvallende stuk ontmoet de kijker een dramatische scène van wanhoop en verlangen. Op de voorgrond staat een jonge vrouw, misschien geïnspireerd door Miranda uit Shakespeares "De Storm", die op een rotsachtige kust staat, haar verbluffende blauwe jurk elegant om haar heen wervelend. De diepe blauwen benadrukken zowel haar kleding als de woelige zee achter haar, wat een treurig contrast creëert; het fluistert bijna tegen de chaos die verderop ligt. Haar verwilderde haar en de manier waarop ze het vasthoudt, alsof ze zowel de woestheid van de natuur als haar eigen emoties probeert te temmen, suggereren een interne onrust die weerklinkt met de golven die op de scherpe rotsen slaan. De wrakstukken van een schip dat zich in de woelige wateren wurgt, voegt een verhalend element toe: dat van tragedie en verlies, waardoor kijkers worden aangespoord om de implicaties van het lot en de kwetsbaarheid van de mens te verkennen.

De kunstenaar schildert een rijk tapijt van kleuren dat volumes spreekt; de diepe groene en grijze kleuren van de oceaan contrasteren prachtig met de levendige blauwe en aardetinten van de kiezels en rotsen onder haar voeten. Deze keuze trekt de blik naar de scène en maakt de emotie tastbaar; de chaotische tumult van de zee trilt bijna van levendigheid, een intense reflectie van de geest van de vrouw. De cirkelvormige wolken zweven boven haar hoofd, waardoor het emotionele gewicht van de compositie toeneemt en het gevoel van onrust van de kijker versterkt. In de context van het begin van de 20e eeuw resoneert dit werk met romantische concepten, omarmend de diepten van menselijke ervaring terwijl het elementen van mythe en drama kanalisert, en ons herinnert aan de blijvende kracht van verhaalvertelling door kunst.