Het kunstwerk roept een betoverende scène op die de kijker in een mystiek rijk trekt waar de grenzen tussen realiteit en fantasie vervagen. Op de voorgrond staat een heks elegant terwijl ze een bovennatuurlijke drank in een ketel roert. Met haar haar dat als wilde golven valt, belichaamt ze een gevoel van kracht en mysterie—een boeiende figuur in haar vloeiende, etherische kleiding. De rijke textuur van haar kleding weerspiegelt de ingewikkelde details die Waterhouse zo vakkundig heeft vastgelegd, en dompelt ons onder in een droomachtige sfeer. Om haar heen zitten zwarte raven nieuwsgierig, stille getuigen van de zich ontvouwende magie; hun donkere aanwezigheid versterkt de mysterieuze kwaliteit van dit moment.

De achtergrond onthult een verlaten landschap, dat een verlaten beschaving suggereert met rotsachtige kliffen en verre ruïnes die in de schaduw verborgen zijn. Dit contrast verlicht de levendige kern van de heks, waarmee ze ons in haar eigen verborgen wereld trekt. De kunstenaar gebruikt meesterlijk een kleurpalet van aardetinten in contrast met heldere accenten, terwijl hij de dansende vlammen en de kronkelige rook vastlegt die omhoog stijgt en een hypnotiserende spiraal vormt die bijna de tijd overstijgt. Er is een voelbare spanning in de lucht, alsof de natuur zelf zijn adem inhoudt, gefascineerd door de bezwering van de heks. Waterhouse's werk resoneert emotioneel en roept zowel verwondering als bezorgdheid op—de dubbele krachten van creatie en vernietiging manifesteren zich hier. Het stuk staat als een symbool van de fascinatie van de 19e eeuw voor mythen en occultisme, en weerspiegelt de obsessie van die tijd voor het bovennatuurlijke en de rol van vrouwen binnen deze verhalen—een artistiek erfgoed dat nog steeds intrigeert.