In dit fascinerende kunstwerk worden we getrokken in een rustige scène, omringd door weelderig groen; de vrouw, gehuld in een vloeiende, parelachtige witte jurk, staat elegant naast een door de zon verlichte boog. De stof valt van haar schouder en contrasteert prachtig met de aardetinten van de muur achter haar. Ze houdt een boeket delicate witte bloemen vast, dat lijkt te resoneren met de levendige essentie van de lente. De delicate trekken van haar profiel doen denken aan een tijd van klassieke schoonheid, maar er is een waas van mysterie terwijl ze zachtjes naar de pot kijkt die op een rand ligt — haar daden zijn diep doordrenkt van een rituele betekenis.

De kunstenaar heeft zachte penseelstreken gebruikt die het schilderij een dromerige kwaliteit geven; de achtergrond vervaagt in lagen van levendige groene tinten — het levendige groen suggereert de vitaliteit van de natuur om haar heen — terwijl pastelkleuren het gebied om haar heen omarmen. Dit kleurenpalet resoneert met de vredige atmosfeer, waardoor ze een gevoel van rustige introspectie oproepen. Waterhouse's meesterschap met licht geeft haar vorm leven, en geeft haar een etherische gloed die de aandacht van de toeschouwer trekt, terwijl ze worden uitgenodigd om na te denken over de betekenis van het vastgelegde moment. Historisch gezien weerspiegelt dit werk de romantische en mythische fascinatie aan het eind van de 19e eeuw, waarbij een moment wordt afgebeeld dat het alledaagse overstijgt, wat onze diepe behoefte aan verbinding met de natuur en het goddelijke weerspiegelt.