Deze levendige scène barst van energie en levendige karakters, en vangt de essentie van een traditioneel festival waarbij een menigte zich overgeeft aan uitbundige vieringen. De compositie is dicht bevolkt met diverse figuren: dansers in witte jurken die elegant draaien, gemaskerde figuren en een mengeling van vreugdevolle en geanimeerde gezichtsuitdrukkingen die een sfeer van collectieve vreugde uitstralen. Een opvallend groot spandoek met een uitdrukkingrijk gezicht domineert het beeld en trekt de blik omhoog, waardoor een surrealistisch tintje aan de bijeenkomst wordt toegevoegd. De natuurlijke achtergrond met hoge bomen en een dramatische bewolkte hemel versterkt het theatrale karakter van het moment. Het kleurenpalet is rijk maar enigszins gedempt, gedomineerd door aardetinten, rokerige grijstinten, en accenten van wit en blauw, waarbij contrasten tussen licht en schaduw diepte en beweging benadrukken. De penseelvoering is los maar doelgericht, suggereert beweging en chaos zonder in wanorde te vervallen, en nodigt de kijker uit om de bruisende sfeer van het carnaval te ervaren.

De emotionele toon schommelt tussen feestelijke vreugde en een ondertoon van griezelige mystiek, weerspiegeld in de gezichtsloze maskers en de allegorische figuur op het spandoek. Historisch gezien toont het werk een ritueel tijdens het carnaval — een gesimuleerde begrafenis van een sardine die staat voor het verdrijven van de winter en het verwelkomen van de lente. Het stuk fungeert zowel als een folkloristisch document over Spaanse gebruiken als een diepgaande verkenning van collectieve katharsis, waarbij humor, traditie en een subtiele sociale kritiek worden gecombineerd met artistiek meesterschap.