Αυτή η ζωντανή σκηνή ξεχειλίζει από ενέργεια και ζωντανούς χαρακτήρες, αποτυπώνοντας την ουσία ενός παραδοσιακού φεστιβάλ όπου ένα πλήθος συμμετέχει σε γιορτές. Η σύνθεση είναι πυκνή με ποικίλες φιγούρες: χορεύτριες με λευκά φορέματα που περιστρέφονται με χάρη, φιγούρες με μάσκες και μια ποικιλία ζωντανών εκφράσεων που μεταδίδουν το αίσθημα συλλογικής γιορτής. Μια μεγάλη σημαία με ένα παράξενο πρόσωπο κυριαρχεί στο κέντρο, τραβώντας το βλέμμα προς τα πάνω και προσθέτοντας μια σουρεαλιστική νότα στη συγκέντρωση. Το φυσικό σκηνικό με ψηλά δέντρα και δραματικούς συννεφιασμένους ουρανούς ενισχύει τη θεατρικότητα της στιγμής. Η παλέτα χρωμάτων είναι πλούσια αλλά κάπως υποτονική, κυριαρχούν οι γήινες αποχρώσεις, οι καπνισμένες γκρίζες, μαζί με λευκό και μπλε, με έντονη αντίθεση φωτός και σκιάς που τονίζει το βάθος και την κίνηση. Η πινελιά είναι χαλαρή αλλά μελετημένη, υποδηλώνοντας κίνηση και χάος χωρίς να εκτρέπεται σε αταξία, προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει τη ζωντανή ατμόσφαιρα του καρναβαλιού.

Το συναισθηματικό ύφος ταλαντεύεται μεταξύ γιορτινής χαράς και μιας μυστηριώδους ανησυχίας, όπως αντανακλάται στις μάσκες και τη συμβολική φιγούρα στη σημαία. Ιστορικά, το έργο απεικονίζει ένα τελετουργικό κατά το καρναβάλι – την προσωρινή κηδεία μιας σαρδέλας, σύμβολο της απομάκρυνσης του χειμώνα και της υποδοχής της ανανέωσης της άνοιξης. Το έργο αποτελεί τόσο λαογραφικό ντοκουμέντο των ισπανικών εθίμων όσο και βαθιά εξερεύνηση της συλλογικής κάθαρσης, συνδυάζοντας χιούμορ, παράδοση και διακριτική κοινωνική κριτική με καλλιτεχνική δεξιοτεχνία.