Σε αυτό το συγκινητικό έργο από τον τέλος του 19ου αιώνα, ο θεατής αντιμετωπίζει μια εντυπωσιακή πορτραίτα μιας νέας γυναίκας ντυμένης σε πένθιμα χρώματα, ενώ η σοβαρή της έκφραση είναι γεμάτη συναισθήματα. Στέκεται ελαφρώς γυρισμένη, με το βλέμμα της στραμμένο προς τα έξω, προσκαλώντας μας να εισέλθουμε στον σοβαρό της κόσμο. Το βάθος του μαύρου φορέματος της αντιτίθεται δραματικά με τον χλωμό τόνο του δέρματός της, αναδεικνύοντας τα ευαίσθητα χαρακτηριστικά της· τα πλεκτά μαλλιά της, μια μαρτυρία της εποχής, είναι προσεκτικά κρυμμένα κάτω από μια σκοτεινή καλύπτρα που πλαισιώνει κομψά το πρόσωπό της. Αυτό το πλαίσιο τονίζει το συναισθηματικό βάρος που φέρει, αντηχώντας στην μπάσκα που βρίσκεται κοντά της, φέρνοντας την επιγραφή 'EST.' — ένα σύμβολο που εγείρει περιέργεια και στοχασμό για την ιστορία της.

Η τεχνική του Millais είναι αξιοσημείωτη, με κοφτό ανέβασμα που συλλαμβάνει τόσο την υφή όσο και το φως, δίνοντας ζωντάνια στην σκηνή. Το παρασκήνιο, ήρεμο σε σύγκριση με το κύριο θέμα, ενισχύει την παρουσία της, σχεδόν σαν να είναι μια ανάμνηση που αναδύεται από ένα ξεχασμένο παρελθόν. Η παλέτα χρωμάτων κυριαρχείται από βαθύ μαύρο και καφέ, προσθέτοντας μια ασήμαντη σοβαρότητα και μια αίσθηση ενδοσκόπησης, που μοιάζει να αντηχεί τις τελετές πένθους της εποχής της. Κάθε στοιχείο σε αυτή την καμβά συμβάλλει σε μια συναισθηματική αφήγηση, ενθαρρύνοντας τον θεατή να νιώσει το βάρος της απώλειας και της σκέψης, προσελκύοντας τις καρδιές με μια πειστική δύναμη. Ο Millais μας προσκαλεί σε αυτή την οικεία στιγμή, υποκινώντας μας να σκεφτούμε τις ιστορίες που κρύβονται μέσα στη σιωπή της απεικονισμένης φιγούρας. Η σημασία αυτού του κομματιού έγκειται όχι μόνο στην αισθητική του ομορφιά αλλά και στην εξερεύνηση των ανθρώπινων συναισθημάτων και της κοινωνικής συνθήκης της ύστερης βικτοριανής εποχής, όπου οι εκφράσεις θλίψης και μνήμης ήταν ιερά μέρη της ζωής.