Ta pełna życia scena emanuje energią i żywiołowymi postaciami, ukazując istotę barwnego festiwalu, podczas którego tłum oddaje się tradycyjnej zabawie. Kompozycja jest gęsta od różnych postaci: tancerki w białych sukniach wirują z gracją, tajemnicze postacie w maskach oraz radosne, pełne życia twarze tworzą atmosferę wspólnej celebracji. W centrum unosi się wielki transparent z uśmiechniętą twarzą, przyciągając wzrok ku górze i dodając surrealistycznego tonu zgromadzeniu. Naturalne tło z wysokimi drzewami i burzowym niebem potęguje teatralność chwili. Paleta barw jest bogata, lecz przytłumiona, dominuje ziemista kolorystyka, zadymione szarości oraz akcenty bieli i niebieskiego, które podkreślają głębię i ruch. Pociągnięcia pędzla są luźne, lecz przemyślane, oddając ruch i chaos nie tracąc przy tym uporządkowania, wywołując w widzu poczucie gorączkowej atmosfery karnawału.

Ton emocjonalny waha się między radosnym świętowaniem a nutą niepokojącej tajemniczości, co odzwierciedla obecność masek i alegorycznej postaci na banerze. Historycznie obraz przedstawia rytuał podczas karnawału — symboliczny pogrzeb sardynki, który miał na celu odpędzenie zimy i powitanie wiosennej odnowy. Praca ta jest zarazem dokumentem folkloru hiszpańskiego, jak i głęboką refleksją nad zbiorowym katharsis, łącząc humor, tradycję i subtelną krytykę obrzędów społecznych z mistrzostwem artystycznym.