Ten fascynujący obraz przenosi nas do spokojnego, niemal sennego świata, gdzie dwie postacie leżą w głębokim, pokojowym śnie. Centralna postać owinięta jest falującym, liliowym płaszczem ozdobionym subtelnymi żółtymi i niebieskimi wzorami; spoczywa z zadowolonym uśmiechem, sugerującym głęboki i regenerujący sen. Postać z tła, otulona bardziej stonowanymi zielonymi tonami, stanowi ciche towarzystwo, potęgując uczucie spokoju i bliskości w tej intymnej scenie. Delikatne, rozmyte pociągnięcia pędzla tworzą mglistą, niemal eteryczną atmosferę, zapraszając do poczucia spokoju i ciepła emanującego z obrazu.

Paleta kolorystyczna — zdominowana przez fiolety, błękity i ziemiste zielenie — przywodzi na myśl zmierzch lub świt, podkreślając motyw snu. Technika malarska ukazuje fascynację artysty symbolizmem i prymitywizmem w okresie tahitańskim, używając uproszczonych form i płaskich plam koloru, aby pogłębić emocjonalny rezonans, a nie realizm. Dzieło emanuje spokojem i tajemniczością, łącząc w sobie duchowość i zmysłowość, jakby odsłaniało prywatny stan marzenia sennego. Historycznie odzwierciedla dążenie artysty do uchwycenia istoty prostszych, głębszych ludzkich doświadczeń, z dala od zachodnich konwencji, czyniąc z tego dzieła intymny portret i zarazem komentarz kulturowy.