Ta uderzająca scena wybucha chaosem i rozpaczą, rozciągając się na pustynnym pejzażu skąpanym w ponurych, przytłumionych odcieniach brązu, szarości i czerni. Dominacja śmierci przenika każdy zakątek — uzbrojone szkielety szturmują przez masakrę, ciągnąc ofiary na różnych etapach cierpienia i umierania. Kompozycja jest gęsta i frenetyczna, dzika plątanina ludzkich postaci, koni i szkieletowych posłańców, splecionych w makabryczny taniec zniszczenia. Niebo ciężko zawisa nad sceną, rzucając żółtawy blask przypominający umierające słońce, a horyzont pełen jest ognia, dymu i statków skrywających się we mgle — symboli nieubłaganego zagłady.

Misterny pędzel artysty nadaje tej apokaliptycznej wizji chłodną precyzję. Każda figura, broń i rozbita pozostałość pulsuje ruchem, jakby uchwycona w walce między żywymi a martwymi. Paleta kolorów, choć stonowana, przetykana jest jaskrawymi przebłyskami czerwieni — przypomnieniem o nieustannie rozlewającej się krwi. Pejzaż rozpada się pod ciężarem śmierci, gołe drzewa wznoszą się jak pochodnie, a wiszące ciała milcząco świadczą o nieuniknionym. Emocjonalnie obraz przytłacza poczuciem grozy i bezsensowności oporu, rezonując jako ponure odbicie śmiertelności w burzliwym okresie naznaczonym zarazą, wojną i niestabilnością polityczną. Znaczenie artystyczne tkwi w surowym ujęciu ludzkiej podatności oraz nieustępliwego rozprzestrzeniania się śmierci, ukazując renesansowe zainteresowanie memento mori i ulotnością życia ziemskiego.