De scène ontvouwt zich in een onvergetelijke, dromerige sfeer. Het is alsof een fantasmagorie zich ervan heeft meester gemaakt, met figuren die lijken te zweven, half menselijk, half vogel, gevangen in een storm van de geest. Een knoestige en skeletachtige boom dient als focuspunt; van zijn takken vliegen gevleugelde figuren op, hun gezichten zijn een mengeling van menselijke en monsterlijke kenmerken. Het zijn geen engelen of demonen, maar iets daartussenin - een visuele representatie van de angsten van de tijd.

Beneden hurkt een groep samen, hun vormen zijn weergegeven met een delicate aanraking die het gevoel van kwetsbaarheid versterkt. Een figuur, gehuld in een groot wit kleed, kijkt omhoog met een uitdrukking van alarm, terwijl anderen voor een kleine, slap uitziende figuur zorgen. De etstechniek, met zijn precieze lijnen en subtiele toongradaties, geeft de scène een voelbare textuur; ik kan bijna de koude lucht en het gewicht van de onuitgesproken angst voelen. Dit is een werk dat veel zegt zonder een woord uit te spreken, een aangrijpende herinnering aan de menselijke conditie.