De scène ontvouwt zich met een rauwe energie die de toeschouwer onmiddellijk grijpt; ik kan bijna het gesnuif van de stier, de kreten van de mannen horen. Een ruiterfiguur domineert het midden, klaar voor de jacht; zijn speer, een dreigende verlenging van zijn arm, gericht op de stier. De compositie is een dynamische dans tussen mens en dier. De figuren, weergegeven met een rauwheid die hun vormen en acties benadrukt, zijn geplaatst tegen een dor landschap, wat het drama van het moment versterkt.

De keuze van de kunstenaar voor lijn en schaduw creëert een sfeer die zowel specifiek als universeel is, en de essentie van de strijd tussen mens en natuur vastlegt. De stier, met gespannen spieren en neerwaartse hoorns, valt aan met onbeheersbare kracht. Het paard, een partner in dit gevaarlijke spel, spant zich naar voren, de spieren zijn gespannen. De figuren lijken in de lucht zelf geëtst, waarbij de kunstenaar speelt met licht en schaduw om de emotionele impact te verhogen. Een tijdloze vertelling, een verhaal over moed, vaardigheid en de ongetemde wildernis.